Norsk
Eit brev frå Sunnmøre tingrett -
Eg skjelva nok litt då eg fant den i postkassa: Eit brev frå ting retten. ”Kva er det eg har gjord gale nå?” tenkte eg. Kanskje skulle berre vitne om noko, men også det hadde vært ubehagleg for ein prest med tausleiksplikta som vi berar på. Og uansett er det noko dei aller fleste som vit om finare ting i livet enn det å møte i retten. I mit tilfelle så handla det berre om at retten skulle avgjere kor mykje eg får for eit stykke land som skal brukast til vegbygging. Så den var heilt ufarleg.
På sundag er det den siste sundagen i kyrkjeåret og denne sundagen blir også kalla for dommesundagen. Eg er ikkje noko særleg glad i denne dagen, men dagen har ei funksjon. Den skal minne oss på ei rettssak som vi ikkje klarer å vri oss ut av. Rettssaka handlar om livet vårt, om det vi har gjord og om det vi ikkje har gjord. Rettssaka skal haldast etter livet vårt her på jorda eller når Jesus kjem att til jorda vår. Og då skal vi stå ansvarleg. Eg for min del er heilt klar over at dette blir alt anna enn ei spasertur for meg. Dette blir alvor og eg har nok mange trekk i meg og både gjerningar og ugjerningar som er alt anna enn i samsvar med det gud ynskjer at eg skal gjere. Eg har nok synda mot han og det han vil for meg. Eg veit at det er det beste min himmelske far ynskjer for meg, men eg klarer det ikkje. Så eg skal dømmast. Eg skal dømmast og dette blir nok alt anna enn ein behageleg dag. Likevel er eg ikkje redde for dagen. Eg er ikkje redde for eg veit kven som skal døme meg. Det er Gud son, Jesus Kristus, som skal dømme meg. Han skal og han må dømme meg. Men han er også frelsaren min. Og som frelsaren min ynskjer han å ta vare på meg, sjølv om han må dømme meg. Etter dommen vil han tilgi syndene mine og ta straffa mi. Han kan det fordi han allereie sona straffa mi for meg. Han gjorde det på langfredag på korset på Golgata. Han gjorde det for meg. Syndene mine er tilgitt, dei er ikkje tillate. Det som er galt er framleis galt. Men eg trenger ikkje å være redde for Jesus. Eg kan møte han og eg kan møta medmenneska mine med kjærleik. Det er det preiketeksten på sundag Matt 25:31-46 minner meg på. Eg skal ikkje berre snakke, skrive og tenkje om nestekjærleik. Eg skal leve den som den eg er med det eg kan.
God helg, ver ikkje redde! Michael Hoffmann
Allerhelgensdag - Avskjed - Åp 21,1-5a
Når eg skriver denne andakta er eg langt borte frå Haram. Eg sitt mitt i Prag, midt i Europa. I dag tidleg reiste eg frå mine kjære. Og det er nesten alltid trist å ta avskjed. Når eg reiser er det eit tomrom som blir att etter meg, og det er dei som kjenner dette tomromet. Mens eg som reiser få oppdage nye ting, eg få treffe gamle kjente og nye folk. Men også for meg er det vemodig å reise frå mine kjære. Det er trist å ta avskjed, men allereie på måndag kjem eg att og då er vi samla igjen. Likevel er det alltid litt vemodig og tirst å ta avskjed. Det er nok for det meste mykje kjekkare å reise i lag.
Tålmod, kraft og visdom - Matt 25
Eg håper at de har fått sikkeleg frukost i dag. Uansett kor seint eller kor tidleg den blir å droppe frukosten er ikkje noko alternativ for meg. Utan mat og drikke duger helten ikkje. Eg må ha frukost, helst med litt kristen musikk og i alle fall med bordvers.
Og så har eg ei bøn til, ei bøn som står på frukostbrettet mitt.
Gud gjev meg tålmod til å akseptere det eg ikkje klarer å forandre, gjev meg styrkje til å forandre det eg kan forandre og visdom til å skilje det eine frå det andre. AMEN
Communjo viatorum - Heb 3
Det var i haustferiane eg sist var i Tsjekkia. I ei veke var eg gjest i ein kyrkjelyd for å følgje med korleis dei er kyrkje der dei er. Eg var i ein småby ikkje så langt unna frå Pilsen. Det er berre 10% av befolkninga der som er med i eit kristen trussamfunn og berre 10 % av dei igjen er protestantar. Dvs. berre litt over 1 % av befolkninga er protestantar. Kanskje 60 av 50.000.
Det er det eg kallar ei misjonssituasjon. Men korleis klarer dei å være kyrkje når dei er så få?
Heime åleine - Sal 73
Har du nokon gang vert heime åleine, kanskje til og med om natta? Korleis er dette?
Eg husker godt ei av dei første kveldane eg var heime åleine. Foreldra mine var berre nokre få meter unna i eit av nabohusa. Men så gjekk straumen. Aldri før hadde eg kjent meg så einsamt, aldri før hadde eg kjent meg så åleine. Aldri hadde eg kjent meg så åleine, som då eg ikkje kunne be, før eg fant ord slik som dei som står i salmane si bok i bibelen: