Norsk

Ein samtale mellom to karer som begge to er vel opp i tretiåra. Den eine gir eit stort ansvar til den andre. Han har stor tillit til den andre og ansvaret er nok så stort:

Samtalen står i det siste, det 21 kapitlet i Johannesevangeliet:

For ei veke sidan var eg i Tyskland. ”Å bli eller å rømme?” var temaet. Eg hadde med meg mykje erfaring frå Fjørtoft og Lepsøy og avisartiklar der ein kunne lese at det nå var halvparten av alle norske barn som budde i storbyar og at folketalet i Haram kommune har minka med 200 i løpet av 3 år. Det er nå færre enn 200 som bur på Fjørtofta. Alt dette kjennes ganske dramatisk.

Preiketekst: Joh 12:35-36

Jesus sa: "Endå ei lita stund er ljoset mellom dykk. Gå så lenge de har ljoset, så ikkje mørkret skal falla på dykk. Den som går i mørkret, veit ikkje kvar han kjem av. Tru på ljoset så lenge de har ljoset, så de kan verta born åt ljoset." Då Jesus hadde sagt dette, gjekk han bort og løynde seg for dei.

 

Eg liker månaden mai. Eg liker dei lyse dagane ute og eg liker 17.mai. Det er denne dagen vi bruker til feire dette landet som vi har fått.

Og sjølv om ein alltid kan finne noko til å klage på. Dette landet lever i lyset.

Jesus sa: Når du vil be, gå då inn i kammerset ditt og lat att døra, og bed til Far din som er i det dulde. Og Far din, som ser i det dulde, skal løna deg. Når de bed, skal de ikkje ramsa opp ord som heidningane; for dei trur at dei vert bønhøyrde berre dei brukar mange ord. Gjer ikkje som dei! Far dykkar veit kva de treng før de bed han om det. Difor skal de be såleis:

 

Fader vår, du som er i himmelen!

Lat namnet ditt helgast.

Vel møt her ute. Være er sånn som det er, men vi er her ute i lag. Korleis kom dokke hitt? Kven var det som bar sekken? Eg håper at dokke delte litt på oppgåvene?

 

Unterkategorien