”Den norske kyrkja” er ”eit sterkt nasjonalt symbollada namn”[30] og ”kunne bli oppfatta som kyrkja for den norske ”stammen” ”[31] Intervjua mine viser at ho også blir oppfatta slik av innvandrar. Namnet er gamal og det er vanskeleg å forandre på den, men det er viktig å være bevisste på det.
5.2.2. Kontakt
Det ligg ikkje til rette for å kome i kontakt med kyrkja når du flytter til landet, verken frå staten si side eller kyrkja si side. Ein blir spurt om ein ynskjer kontakt med eit trussamfunn når ein flyttar til Noreg. Kyrkja får vite når nye lutheranarar blir født, men ikkje når dei flyttar til landet.
5.2.3. Språk
”EL MONOLINGUALISMO ES CURABLE”[32] Den norske kyrkja har mykje å vinne på å bruke fleire språk. Vi hadde gode erfaringar med ettermiddagsgudsteneste på tysk. Så sagt alle som kom brukte det som eit supplement til den norske gudstenesta ikkje som ei erstatning. Dei fant eit fellesskap og kunne ta vare på nokre av sine tradisjonar. Det hjelpte dei med å kjenne seg heime både i landet og i kyrkja. Diverre måt vi avslutte dette prosjektet pga. ressursmangel.
5.2.4 Maktforskjell
Ei anna utfordring ved sidan språket er maktforskjell i kyrkja. For her er det ingen skilnad på jøde og grekar: Alle har dei same Herren, og han er rik nok for alle som kallar på han. (Rom 10,12) Likevel er det makt forskjell mellom innvandrar og etnisk norske i kyrkja:
Som prest med utanlandsk bakgrunn kjenner eg at sitter litt ved begge sider av bordet. Eg veit at det ofte er vanskeleg å få tak i innvandrarane, men samstundes veit eg kor vanskeleg det er å kome inn i kyrkja som utlending og sjølv som prest med norsk statsborgarskap er eg ennå ikkje heilt i hamn. Eg kjenner meg framleis att i sitatet hjå Ingrid Vad Nilsen: ”Vanskelig å komme som utlending – de sier jeg vil gjøre ting på min måte. Konstruktiv kritikk oppfattes sjeldent slik. Gode ideer selges bedre gjennom andre, norske ansatte.”[33] Denne opplevinga kan eg stadfeste. Det er ”en fundamental maktforskjell mellom nordmenn og innvandrere”[34] i samfunnet. Alle ynskjer å bli møt utan denne maktforskjellen og kanskje kyrkja kunne bli ei arena der ein for møte kvarandre på lik augehøgde.
5.2.5 Statskyrkjesystemet
Innvandrarar er ofte skeptiske til alt som heitar statsforvaltning og byråkrati særleg når den i tillegg forgår på eit framand språk. Statskyrkja som staten sitt religionsvesen er noko skjeldent sett i internasjonal samanheng. ”Forestillinger om at ”staten er oss elv” eller at ”staten representerer oss”, er sjeldne i verden som helhet”[35] Kyrkja som ein del av statsadministrasjonen er eit framand element for mange som flytter til Noreg.
Kyrkja er for dei eit fellesskap, ein plass der ein møter kvarandre og der ein møter gud. Dette er særleg viktig når ein flyttar til eit anna land: Styrkja til Den norske kyrkja er at ho er folkekyrkje i heile landet. Sjølv om det finns utanlandske kyrkjelydar eller den katolske kyrkja i byane avstanden ditt er for stort for mange, sjølv om dei har eit behov for fellesskap slik som nordmenn som søkjer sjømannskyrkja når dei er i utlandet. Behovet er størst i den første tida i landet. ”Når egne […] ikke finns i det same lokalsamfunnet, begrenses […] muligheter til omgang med andre …”[36] Her kunne kyrkja kunne kyrkja bidra til integrasjon gjennom å byggje tersklen også overfor staten og dei hjelpetilbod som finns der..